Rachel, tot ziens!

Op eerste Paasdag stond ze naast me op het podium voor in onze kerkzaal.
Kalm wachtte ze totdat ik iets kon gaan zeggen: de collectezakken waren nog niet rond en ons kerkorkest speelde. Ze hadden iets gemaakt in de Bijbelklas. "Wil je er iets over vertellen?", vroeg ik haar fluisterend. "Nee", schudde ze. Dat hoefde nu ook weer niet. Opgelucht liep ze even later naar haar plaats.
"Typisch Rachel", zeggen ze me nu, "ze hoefde niet zo nodig op de voorgrond te staan".
Maar ze was er wél altijd bij.

Bladerend in de fotoalbums van onze gemeente zie ik haar dan ook regelmatig voorbijkomen. Heel enkel recht voor de camera, meestal een beetje achteraan: enthousiast aan het klimrek op de startzondag van vorig jaar en even later op de rug gezien met een ballon, haar hand op de arm van zus Eva. In Februari van dit jaar staat ze recht achter het grote kado van het Feest van Genade. Een beetje achter de andere kinderen. Zij mocht het mee uitpakken. Haar gezicht is blij en benieuwd, wat zou er in zitten? Natuurlijk, maanden hadden ze er op moeten wachten. Als het kado eenmaal open is, en een heel stel van hen de doos induiken, zie je haar duidelijk -nu iets op een afstand- in de doos staan te kijken.
Rachel was er altijd bij, maar dat merkte je meestal niet zo: ze was heel kalm. Net zoals op Paasmorgen.

Anderhalve week later, tijdens onze vakantie, gaat mijn telefoon als ik in een winkelstraat in Lille sta. Het is mijn collega. Hij heeft een ernstige boodschap voor me: Rachel ligt inmiddels met een levensgevaarlijke hartkwaal in het Sophiaziekenhuis in Rotterdam. Het is die dag erop of eronder, 's avonds zal er in onze gemeente een bidstond zijn, de tweede al, begrijp ik van hem. Wij bidden 's avonds op ons vakantieadres mee. Later hoor ik dat er in Voorthuizen meer dan tweehonderd mensen geweest zijn.

De ouders van Rachel, Erik en Mirjam, besluiten ons in hun zorgen te betrekken: ze starten een Blog op de website van onze gemeente. Heel veel mensen uit onze gemeente en daarbuiten volgen het ziekteverloop van Rachel. Vaak ademloos, soms meermalen per dag. Overal hoor je de vraag: "Hoe is het met Rachel, heb jij nog iets gehoord?" Het één leidt tot het ander. Samen raken we er steeds meer bij betrokken: de week daarop bidden we weer samen met meer dan honderd mensen: van binnen- maar ook van buiten- onze gemeente, merk ik. We vragen, ja smeken, onze Heer om genezing, en bidden Hem of Hij Rachel, Erik, Mirjam, Eva, Sara en Loïs zijn nabijheid wil laten voelen.

Zo nu en dan ben ik in het ziekenhuis, de situatie lijkt stabiel maar wordt niet echt beter.Vanaf vorig weekeinde gaat het slechter. De apparatuur werkt haar nu tegen en verslechtert haar conditie. Als we dinsdag weer met een kerk vol bij elkaar zijn, is Rachel zieker dan ooit. We bidden inmiddels - ook buiten de bidstonden om- bijna dag en nacht. Een operatie helpt haar niet, haar conditie wordt alleen maar slechter. Van een  nieuwe operatie komt het niet meer. De toestand van Rachel is te slecht geworden. Op donderdag 19 mei moeten de artsen het opgeven, zij kunnen niets meer voor haar doen. Om zeven minuten voor halfeen overlijdt Rachel op de Intensive Care van het Sophia, zeven jaar oud. Niet eerder dan nadat we samen 'Jezus is de Goede Herder' gezongen hebben, we gebeden en gelezen hebben en iedereen die daar is van haar afscheid genomen heeft. En voordat ook maar iemand de apparatuur kan uitschakelen, gaat ze zelf. Het is klaar zo.

Verdrietig rijd ik die middag naar huis en daar tref ik al even diep verdrietige mensen. Het nieuws is me vooruit gereisd: Rachel is niet meer bij ons. 's Avonds ontmoeten we elkaar weer in de kerk. De vraag ligt voor de hand: was al dat bidden nu voor niets?
Dat zou zo zijn als onze Heer ons de garantie van een gezond en lang leven hier op aarde had gegeven. Dan had Hij zijn Woord niet gehouden. Maar dát wordt ons in het evangelie niet beloofd! Pas na de terugkomst van de Heer Jezus ontvangen al zijn kinderen hun nieuwe leven, tot die tijd zullen allen sterven. In ons deel van de wereld de meesten ouder, maar sommigen al jong. In andere werelddelen de meesten al veel jonger. De kinderen van God zijn al wel verlost, maar deze wereld is nog niet helemaal bevrijd en nog altijd onderworpen aan de vloek van de zinloosheid. Zo nu en dan genezen er, sommige wonderlijk, maar dat zijn de tekenen van het Koninkrijk dat nog in zijn volle pracht en kracht moet komen. Om dat wonder hebben we gebeden, het is ons niet gegeven.

Toch hebben zijn kinderen het belangrijkste al gekregen: de garantie van een nieuw leven in het Koninkrijk van God. Zonder zorgen, ziekte en zonder afscheid. Dat is al zijn kinderen beloofd! Ook Rachel! We nemen daarom diep verdrietig maar niet wanhopig afscheid, voor een tijd: Rachel zal weer opstaan samen met al Gods andere kinderen. Op die tijd wacht ze veilig bij haar Heer: Jezus blijft haar Goede Herder.
De afgelopen weken zijn we in onze gebeden rondom Rachel opnieuw diep met elkaar, met onze Vader en met zijn beloften verbonden geraakt. In gedachten reis ik vooruit naar de Paasmorgen van de opstanding en vraag me af: zal ze dan nog weer eens naast  me staan? Kalm maar toch aanwezig?
Als ik alles zo op me in laat werken, denk ik dat we elkaar vast weer zullen zien.
Daarom, Rachel tot ziens!