Vanaf 7 juni a.s. beginnen mijn vijf weken studieverlof. Gecombineerd met de drie weken vakantie dit jaar, zet ik een stapje terug van het directe gemeentewerk voor de periode van acht weken. Dat mag ik, overeenkomstig de afspraken binnen ons kerkverband, één keer in de twee jaar doen. Een forse tijdsinvestering die wel een duidelijk doel dient: gelegenheid krijgen om je voor een langere periode te kunnen verdiepen in een –voor het gemeentewerk belangrijk- thema. Ik combineer die periode een fietstocht met een studietocht. Een studieronde door Nederland: 1200 blz. en 1200 km. Eén blz. per kilometer. Via Twitter zal ik jullie van mijn vorderingen –zowel op de fiets als in mijn studie- op de hoogte houden. Zo nu en dan zal ik ook een artikeltje schrijven. Hieronder het eerste.
...naar de hemel?
"Wie gaat er naar de kerk om in de hemel komen?", vroeg de voorganger. De hoeveelheid handen die omhoog wezen, onderstreepten wat hij al vermoedde: Veel van zijn gelovigen luisteraars zijn hier omdat ze graag naar de hemel willen.
Hij schrok er van...
'Schrok?', waarom is dat dan zo erg?
Is het je het als kind al niet zo verteld: "als je van de Here houdt mag je later bij hem in de hemel komen?" Ja, zo zal er met velen van ons over gesproken zijn. Logisch dus, dat die gedachte bij ons gelovigen nogal diep zit. Want wat je als kind verteld is, vergeet je niet gemakkelijk.
Maar is het dan verkeerd dat je naar de hemel verlangt? Wie naar de hemel wil, verlangt bij God te zijn en dat is toch een goed verlangen? Hoe zo schrikken?
Nou 't is net zo schrikken als je - eenmaal thuis met je geld- je met een schok realiseert dat je je bankpas in de geldautomaat hebt laten zitten! Je hebt nog een deel van je geld in je portemonnee, maar bij het grootste deel van je kapitaal kun je niet meer komen. Misschien wel nooit meer komen.
Maar de Heer wil je niet alleen de hemel, maar ook de aarde geven. En niet alleen aan jou persoonlijk, maar ook aan je medemensen om er samen met die anderen van te genieten. Meer nog Hij wil Zichzelf aan je geven. God wil een relatie met je. En als jij dan alleen maar voor de hemel komt, laat je wel heel veel liggen. Je incasseert maar een klein bedrag in plaats van het hele kapitaal.
Je zou ook kunnen zeggen: op weg naar je bestemming (het Koninkrijk van God) wil je op een tussenstation (de hemel) uitstappen omdat je denkt dat je er al bent. Maar je moet nog verder. Beter je 'mag' nog verder. God redt niet alleen je 'ziel' door die een plekje in zijn hemel te geven. Hij redt je met huid en haar en brengt je helemaal, meer levend dan je ooit was, terug op je plek op onze aarde, mooier dan je die tot nog toe ooit gezien hebt. En het mooiste is: Hij woont er ook, midden tussen ons mensen. Dat is het Koninkrijk van God: God de Heer die midden tussen ons mensen woont in een perfecte schepping.
Hoe komt het toch dat wij vaak denken dat we er eenmaal in de hemel al zijn? Misschien komt dat wel door de gereformeerde traditie waar we in staan. Bijna vierhonderdvijftig jaar geleden slaagden twee gereformeerden er in het leven van een gelovige in drie woorden samen te vatten: ellende, verlossing en dankbaarheid. Een geweldige prestatie, die je ze niet snel nadoet. Maar deze manier van beschrijven heeft ook zijn nadelen. Deze gereformeerden kozen voor een nogal individuele insteek. 'Verlossing' omschrijven zij als 'verlossing van mijn zonde en ellende'. Als je dat zo leest, kun je gemakkelijk gaan denken: 'als ik van mijn zonde en ellende' verlost ben, is mijn doel bereikt. En dat is denk ik ook gebeurd. En het 'Koninkrijk van de hemel' waarover het in de Catechismus ook wel zeker gaat (we hebben het hier natuurlijk over de Heidelbergse Catechismus), vat je dan al snel op als: 'het Koninkrijk in de hemel' i.p.v. het Koninkrijk dat vanuit de hemel op de aarde komt. En dus willen velen van ons gereformeerden graag naar de hemel. En geven dat als het hoogste doel aan elkaar door.
Misschien was het nog mooier geweest als er gestaan had: (vanuit) ellende, (door) verlossing, (naar het) Koninkrijk. Dan was het doel duidelijker geweest en ook dat wij samen verlost worden om de Heer in zijn Koninkrijk te dienen. Ik heb gemakkelijk praten natuurlijk, schrijf maar eens zo'n catechismus!
Maar het is wel belangrijk dat we samen weer wat meer zicht krijgen op het 'Koninkrijk van God'. Dát is ons beloofd en daar hebben we ook behoefte aan, dat is ook ons deze week weer goed duidelijk nu er miljoenen liters olie voor de Amerikaanse zuidkust dobberen, er bijna vijftig mensen omkwamen op Jamaica en er ook tientallen Nederlandse families in rouw zijn na een vliegtuigongeluk in Libië.
Meer dan dat: onze samenleving heeft behoefte aan een alternatief. Veel burgers zijn de richting eenvoudig kwijt: ons land heeft veel te winnen van het Koninkrijk van God. En omdat wij daar de ambassadeurs en ambassadrices van zouden moeten zijn, is het belangrijk dat ook wij dit koninkrijk weer helder voor ogen krijgen.
Tijdens mijn studieverlof en zal ik mij dan ook in zijn werk verdiepen. Volgende keer meer hierover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten