De zegen van zalving...

De afgelopen week staat voor mij in het teken van ziekenzalving.
Of moet ik schrijven in het teken van de aanwezigheid van de Heer en de komst van het Koninkrijk?
Want zó heb ik het ervaren: tijdens het gebed en de zalving was het alsof de Heer bijna tastbaar bij ons was. Met die ervaring kwam een intense beleving van diepe vrede mee. Dat moet me ergens zo diep in mezelf geraakt hebben dat ik de nacht erop vredig en droomloos geslapen heb. Voor mij een heel verschil met andere nachten.

Nu probeer ik doorgaans nuchter met de feiten om te gaan. Dat is misschien mijn Groningse achtergrond: 'doe maar gewoon...' en zo. Maar het is ook mijn reserve bij menselijke gevoelens en ervaringen. Daar kun je veel positiefs over zeggen, maar we zijn ook gemakkelijk op het verkeerde been te zetten. Want ons gevoel is niet feilloos Ik zal nooit dat gemeentelid vergeten bij wie het ervaren en niet-ervaren van God gelijk opging met het wel of niet innemen van de medicijnen. Daar leer je van!
Daar komt nog eens bij dat we in onze samenleving al een tijdje een enorme behoefte aan ervaringen hebben. En dat brengt ons op een nogal slingerende zoektocht van de ene hype naar de andere in de hoop dat het ons brengt waar we zo naar verlangen. Volgens mij is dat in kerkelijke kringen op dit moment ook zo: vanuit onze behoefte aan bijzondere ervaringen dreigen we er aan verslingerd te raken.
Net zoals je sommige van onze ideeën het beste maar met een korrel zout kunt nemen, is dat ook zo met sommige van onze ervaringen. Je kunt onder onze medechristenen nogal eens van ervaringen horen die op z'n zachts gezegd wonderlijk aandoen in het licht van de bijbelse boodschap. Dat overtuigt me van de noodzaak van zelfkritiek.

Nu hóór ik iemand gewoon tegen me zeggen: "geneesheer genees jezelf". Inderdaad, kom ik na zo'n verhaal met mijn ervaring op de proppen. Waarom zouden jullie die wél serieus nemen? Dat begrijp ik wel. Wat moet je met de ervaring van een ander, zeker als je die zelf niet zo hebt? Wees vooral kritisch, ik ben het zelf ook.
Laat het maar mijn ervaring zijn, want dat het is in de eerste plaats. Of, als ik aan de opmerkingen van de anderen denk die er ook bij waren: laat het onze ervaring maar zijn. Weet wel dat wij deze niet gezocht hebben. Wij waren op zoek naar genezing en vrede voor ons 'zus in Christus'. Maar geheel onverwacht werden we zelf ook gezegend.

En dat is, ook als je je heel kritisch bent, niet onmogelijk.
Want genade en vrede is heel bijbels gedachtengoed.

Doorstart?!

"Wie spreekt je aan?" Met die vraag zijn we, bij de start van het seizoen, het jaarthema over bijbellezen begonnen En nu we deze vraag drie weken geleden op de Doorstartzondag opnieuw besproken hebben, blijkt die nog steeds te leven. In de reacties van de kringen zien we terug dat velen het in de drukte en de hectiek van het dagelijkse leven, niet eenvoudig vinden om de tijd en rust te vinden zich door de Bijbel aan te laten spreken. In de praktijk is bij velen het verschil dan ook nog niet zo groot met het begin van het seizoen. "Maar we praten er nu wel over", hoor ik zeggen. We zijn er dus meer mee bezig en dat geeft hoop voor de toekomst. Alle gedragsverandering begint immers met bewustwording.

Want nu we er met elkaar over spreken en nadenken weten we het eigenlijk heel goed. Als je ons vraagt 'door wie wil je dan aan aangesproken worden?' Dan het antwoord vrijwel unaniem: 'wij zijn blij met Gods Woord'. We willen dat God ons aanspreekt! Als de Bijbel tot ons doordringt is de boodschap fris, actueel en dus ontdekkend.
Dat betekent dat God ons hart veranderd heeft en dat is ook het eerste. Hij moet het je geven dat je ook wilt veranderen. Dan ga je Hem er zelf om bidden. En dan is voor de spiegel staan en jezelf zien in Gods licht niet altijd gemakkelijk, je wordt er soms verlegen van. Maar toch blijven we erg gelukkig met onze Heer die zich zo persoonlijk met ons bezighoudt.

Het is een soort vliegwiel dat op gang komt. De Heer maakt het verlangen in ons wakker in zijn Koninkrijk te leven en dus proberen we meer te luisteren naar wat Hij ons in de Bijbel zegt en doordat we meer bijbellezen groeit het verlangen naar een leven in het Koninkrijk en gaan we weer intenser bijbellezen en dat maakt weer meer verlangen los… Verandering van hart en verandering van gedrag gaan dus samen op.

Sommigen van ons zijn dan ook moedig een nieuwe richting ingeslagen op zoek naar een andere bijbelleespraktijk. Ze komen verrassend genoeg weer uit bij een oude gewoonte van gelovigen: het vasten. Om ruimte te vinden voor het bijbellezen moet je regelmatig vasten van gewoonte x. En voor x kun je alles invullen: TV-kijken, snoepen, werk en hobby's… Mooie gedachte in de lijdenstijd waarin we nu leven, dat is van oudsher de Vastentijd.

Maar we leven in een tijd waarin we met 'onze ogen luisteren', zoals Kijker dat zo mooi uitdrukte in zijn laatste column. En dat is een belemmering in ons Bijbellezen. Zelfs al hebben we de tijd gevonden rustig in de bijbel te kunnen lezen, dringt het gelezene dan eigenlijk wel tot ons door? Voor onze generatie is niet genoeg dat we het horen, wij moeten het ook gaan 'zien'.

Wat er tegen je gezegd wordt gaat zomaar langs  je heen, maar als je erover kunt doorpraten wordt het ook jouw verhaal en krijg je meer beeld. We hebben elkaar dus meer nodig dan ooit. Want in de gesprekken met elkaar, kunnen we elkaar helpen te gaan zien wat we eigenlijk lezen. En dat helpt.

De kerkenraad heeft vorig jaar overwogen dat het goed zou zijn dat er meer ruimte komt voor gezamenlijke verwerking.

Over twee weken - 21 maart- is er weer een zondag met preeknabespreking. Daar is alle ruimte om door te praten over bijbellezing en preek en zo meer te gaan 'zien' wat we die zondag gehoord en gelezen hebben.