Reflecties

"in zijn ogen zie je vóór alles de anderen..."

Glimlachend vertelden ze me hun boodschap. 'Wel een beetje vervelend dat we u voor een voldongen feit zetten.' Maar ja, ze hadden het wel helemaal gevonden in die andere gemeente. Of ze de Heer Jezus dan niet meer herkenden in onze gemeente, vroeg ik. Jawel hoor, zeker, de gemeente had ook veel voor hun betekend, maar nu liep hun weg verder in die nieuwe gemeente. Ze waren er eigenlijk wel zeker van dat God ook wilde dat ze nu dáár heen zouden gaan. 'Maar in die gemeente waar jullie heen gaan is alles al, zijn jullie gaven dan niet meer op zijn plaats in onze gemeente?' , probeerde ik nog. Nee hoor, voor hun persoonlijke geloofsontwikkeling moesten ze nu ergens anders heen. 


Afgelopen dinsdag las ik het in het Nederlands Dagblad het artikel over het teruglopende bezoek aan de 'tweede dienst'. Daarin wordt Stefan Paas geciteerd. Hij zei onlangs dat "het zwaartepunt van het geloofsleven verschuift weg van het collectieve en naar de persoonlijke pelgrimage." Toen ik het las, kwam bijna onmiddellijk de herinnering aan dit gesprek weer naar boven. Verslagen ben ik destijds na dit afscheid naar huis gereden. Dat zat - zo merkte ik- dieper dan het afscheid zelf. Het heeft even geduurd voor ik dit onder woorden kon brengen.
Hun geloven was zo persoonlijk geworden dat vele anderen er uit verdwenen waren. Hun oude gemeente werd bijna glimlachend achtergelaten op weg naar een andere - voor hen veelbelovender - gemeente. In plaats van de anderen zag je in hun ogen vooral de weerspiegeling van hen zelf: 'eigen ontwikkeling' en 'onze persoonlijke weg'. Die zinnen komen uit een heel andere bron dan:  Als ik, jullie Heer en jullie meester, je voeten gewassen heb, moet je ook elkaars voeten wassen. (Joh 13:14) In zijn ogen zie je vóór alles de anderen. Zijn apostelen geven dit 'dienen' weer aan anderen door. Maar in hun ogen werden vooral zij zelf zichtbaar. Onthutsend vond ik dat, je lijkt dezelfde taal te spreken, maar bent in feite vreemden voor elkaar geworden. Je begrijpt nog wat er gezegd is, maar je 'verstaat' het niet meer. Belangrijke woorden zijn  vervangen door andere. 'Dienen' door 'persoonlijke ontwikkeling' en 'dé weg' door 'mijn weg'.
En je wordt bang dat het in dit geloven wel eens veel meer om het 'zelf' dat om 'Christus' zou kunnen draaien.
Met de 'anderen' lijkt de bestemming er uit verdwenen.

De verschuiving die Paas constateert maakt me dus niet alleen maar blij, maar ook bezorgd. Jazeker, het collectieve geloven kan een gevangenis worden waarin het hele geloven draait om wat de 'anderen er van vinden'. Je kunt niet geloven om 'de anderen'. Op de duur haak je af. Dat zie ik om me heen gebeuren. Maar als 'collectief' vervangen wordt door dit 'al te persoonlijke' dan is het of de 'brullende leeuw' vervangen wordt door 'een sluipende tijger'. Het gevaar is nog steeds dodelijk, maar je hoort het niet meer aankomen en zo is het eigenlijk nog veel gevaarlijker.

Het is mijn wens dat we als gelovigen niet allen groeien in het dienen van Christus, maar tegelijkertijd ook in het dienen van elkaar. En dat de persoonlijke kennis van Christus zich verdiept in de persoonlijke omgang met elkaar en de ontdekking dat we samen op weg zijn naar het Koninkrijk.
Als de verschuiving naar het persoonlijke dit inhoudt dan gaan we een jaar vol heil en zegen tegemoet.

Arie over kerkverlating

Eén van de lezers van mijn Blog over 'Arie de Rover' speelde me een toespraak toe die hij gehouden heeft op de dag die de Driehoek 20 november jl. organiseerde over kerkverlating. Hij was 'diep getroffen', schreef hij erbij.

Arie de Rover gaat in zijn lezing in op de gevolgen van kerkverlating voor met name de ouders. Kerkverlating raakt je op zielsniveau. Relaties en zeker die met kinderen, zijn de kern van de ziel. En je ziel verlangt naar erkenning. Waar haal jij je erkenning uit? Loslaten is soms een ingewikkeld proces, maar pas als een kind weg mag gaan, kan hij ook thuiskomen. Zegen je kind en laat hem gaan!

Toen ik ging luisteren had ik dezelfde ervaring. Van harte aanbevolen!

De lezing kun je hier beluisteren

De tekst is hier na te lezen

2 profeten

 "De afgelopen dagen had ik twee profetische ervaringen die me behoorlijk raakten".
De boodschappen kwamen niet rechtstreeks maar via anderen. Maar een boodschap is in mijn optiek evengoed profetisch als die via een ander bij je komt.

Wanneer ik zaterdag even beneden kom om iets te drinken, attendeert Annet (mijn vrouw) mij op een artikel in de bijlage van het ND over een 'theologisch student die volle kerken trekt' .Op dat moment lang niet fit, besluit ik het er maar even bij te laten en duik maar weer in bed.

Twee dagen later komt het dan toch van en met stijgende verbazing lees ik het interview met David Heek, een theologiestudent met preekconsent in de Vrijgemaakte Kerk. Hij trekt volle kerken, zoals ook mijn neef - die hem al eens gehoord heeft- me die avond verzekerd. Maar hij wordt zeer waarschijnlijk geen dominee.

Hij gebruikt graag duidelijke taal, zo blijkt me al snel. "De GKv zijn passé, lees ik en: "ik bespeur een gebrek aan gemeenschap, we houden niet van elkaar, we bidden niet voor elkaar. Ik bespeur kleingeloof in de dingen die God kan doen en formalisme." De stelling "God kan niets beginnen met zeikerds", komt hem op de kritiek van de classis te staan.

Met gemengde gevoelens leg ik het artikel aan de kant. Dit slaat ook op ons: voor GKv kan ik ook NGK, CGK... of een andere gevestigde kerk invullen, begrijp ik wel van hem. En wat hij beschrijft herken ik ook: kerken zijn vaak nog zover van hun doel vandaan. Ze zouden bakens voor zinzoekers moeten zijn, warme herbergen voor eenzame zwervers, maar blijken dan bastions te zijn met zwaar verdedigde poorten. Wie van buiten naderen en niet als vriend herkend worden lopen het risico met gloeiend hete pek overgoten te worden. En het binnenklimaat is veel te vaak nog ook helemaal niet fris. O ik herken het zo, zo verontwaardigd ben ik ook vaak geweest. Ja hij heeft iets van een profeet, inderdaad: 'Amos uit Spakenburg'.
Maar als ik vervolgens lees "maar het heeft geen zin om het gevecht aan te gaan met een kerkelijke cultuur die volgens hem niet zal overleven", denk ik verontwaardigd: wat is dat nou voor profeet!  Hij gaat er vandoor! En in gedachten zie ik zijn voorganger Jona te scheep gaan vanuit de haven van Spakenburg. En zo denken de jongeren die ik hier 's avonds over spreek er ook over, merk ik. Hij heeft een punt, maar wat heeft het zo voor zin?

Heel anders ervaar ik de volgende avond Arie de Rover: "Het gaat er niet om wat we doen, maar wie we zijn voor God". We zijn in de grote auto van Gerbrand van Elten door het aardedonker over smalle weggetjes ergens midden in het Groene Hart' aangekomen. Arie ontvangt ons in het pas gerenoveerde retraitecentrum 'Renovita' ergens bij Bleskensgraaf. We zijn als projectteam van het 'Feest van Genade' naar hem toe gereden om met hem te overleggen over de toerustingsavonden die hij komend voorjaar voor onze gespreksleiders zal houden. Maar méér dan dat hij het uitlegt, laat hij ons zien wat genade betekent. De Rover is werkelijk bezeten van genade en hij heeft ontdekt dat wij als kerken ons daarin nog veel meer in kunnen verdiepen. "Genade blijft in kerken vaak oppervlakkig."Dan is het goedkope genade" "Genade wordt pas genade voor je, als het je werkelijk van binnen raakt." Het moet op dat diepe niveau binnenin bij je plaatsvinden.".

We zitten ademloos naar hem te luisteren. Hij ziet even scherp als David Heek. Maar op een vriendelijke en indringende manier probeert hij ons genade te laten ervaren. En hij laat ons vervolgens niet met de boodschap achter, maar hij blijft bij ons en spreekt met ons door om ons tot de ervaring van genade te brengen. En hij wil ook graag nog eens naar onze gemeente toekomen om het ons allemaal te laten zien.
Een groot verschil met de profeet uit Spakenburg.

Voor een indruk van Arie zie de video boven...
Voor het interview met David zie artikel in het ND